Na een paar bijzonder warme – en droge! – dagen, koelt het aan het einde van de week wat af. De geplande laatste zaterdag van augustus blijkt een perfecte dag voor een excursie ‘Koppelsprengen en Salamandergat’.
Onder leiding van Volkert Bakker starten we met ons groepje van zes bij het bezoekerscentrum Het Leesten (bij Beekbergen). Echter niet nadat we eerst een kop koffie hebben gedronken op het mooie terras van het centrum, en we onder het genot hiervan kennis kunnen maken en/of te horen hoe iedereen de zomer heeft doorgebracht.
De route is goed aangegeven – o.a. via een app op de telefoon – en gaat door een afwisselend, heuvelachtig terrein. Overblijfselen van de laatste ijstijd zijn te zien in de wallen langs een deel van de route, die verder ook door heidevelden en (aangelegde) bossen voert. De heide, hoewel de bloei al over het hoogtepunt heen is, kleurt zo hier en daar nog mooi paars. Absoluut prachtig zijn de kristalheldere sprengen, beken die gevoed worden door water uit het enorme bekken dat ‘onder’ het Veluwe massief zit. Water dat zomaar opborrelt uit de grond – hier dus geen door gebrek aan regenwater opgedroogde beekjes, maar frisse stroompjes waar langs de kanten varens, mossen en ander groen groeit.
De app wijst ons op bijzonderheden in het landschap, zoals een lange laan met een dubbele rij beuken erlangs. Een dubbele rij, dat wil zeggen twee rijen aan iedere kant – dit duidde op grote welstand van de eigenaar: dat je je dat kon veroorloven! Behalve de wijsheid van de app is er in ruime mate kennis van wat er om ons heen groeit, bloeit en leeft in ons groepje: leuk om van elkaar allerlei wetenswaardigheden te horen en zo nieuwe kennis op te doen.
Twee eekhoorns zitten elkaar achterna in de bomen, en we blijven even staan om te kijken hoe deze beestjes langs de stammen rennen.
Een overvliegende blauwe reiger doet de aanwezigheid van water vermoeden en na niet veel verder staan we aan de rand van een mooi ven: het Salamandergat. Het is een rustig, beetje verstild plekje, met in het midden een grote pol bloeiende waterlelies.
Onderweg houden we zo nu en dan even pauze voor een slok water en/of een broodje. Bij terugkeer op de parkeerplaats zijn we het erover eens dat dit een bijzondere en afwisselende route is; ook in een ander jaargetijde mooi om te lopen.
Tekst: Hanneke Schraven-Postma, Foto’s: Hanneke Schraven-Postma en Ati Vijge
